- Yeni doğumlara rahim olmak - 24/08/2019
- Sevdaların Olduğu Her Bir Yer Vatanınız Oluyordu - 14/08/2019
- Sen(s)siz Yaz - 07/08/2019
- Yüreğimden kuşlar göç etti - 03/08/2019
- Adule - 03/08/2019
- Çöl - 10/06/2019
- Deniz zamanlara - 01/06/2019
- Kelebekler çabuk yorulurdu - 17/05/2019
- Gerçek ikiyüzlüydü - 13/05/2019
- Zamanların Beşiklerinde - 02/05/2019
“Insanın ar damarının çatladığı an bu olsa gerek; yaşamın içinde kalmaya çalışırken, yaşamın dışına ittiği ötekini görememek…”
Neme lazımdı
Eşkıya künyeleri karıştırmak
Lakin; ölü ruhlara bir damla su olmakdı derdim
Kuraklıklarında CAN verdim
Ve birgün
Bir duvara çarptım
Dağıldım
Kırıldım
Kırıklarım üzerinde durmaya çalıştım
Çarptığım duvara her tırmanışımda
– ki bu benim onurumdu,
Vazgeçemezdim
Hep düşen oluyordum
– bu bana dayattığın onursuzluklardi,
Kabullenemezdim
Insanın insana olan zulmü, insana zuldü
Lakin; bunu anlatmak,
Ve bunu açığa çıkartmakta, bir o kadar elzemdi
Hakikat günyüzünü severdi
Bildim
Ve bildirdim
Kendine acıyanlar
Kendini acındıranlar
Yaşamak için
Yaşayanlar vardı
Ölmesini bilemediler…
Boyunlarında asılı duran
Değirmen taşları var hâlâ
Ve durmadan
Durmadan onuru öğütüyorlar.
