Adını SEN koyacaksın

• Yazar hakkında
• Yazarın son yazılar

Mehmet Gezen

Kuşca'da doğdu. Danimarka'da yaşamakta.

• Isırgan Rüzgarlar - 07/02/2019
• #Suskunluğun 86. günü Leyla Güven - 01/02/2019
• Pençe - 01/02/2019
• Mayın Sessizliği - 06/01/2019
• Sen Susardın Ve Şehre Kar Yağardı - 05/01/2019
• Su sensin - 28/12/2018
• Kavuşma - 22/12/2018
• Kirpiklerinde üşürdü mısralarım - 14/12/2018
• Ölüme Yatırılmış Bedenler - 14/12/2018
• Hüzünlü Bir Sonbahar Şiiri - 09/12/2018

Yazarın tüm yazılarını göster

“Insanın ar damarının çatladığı an bu olsa gerek; yaşamın içinde kalmaya çalışırken, yaşamın dışına ittiği ötekini görememek…”

Neme lazımdı
Eşkıya künyeleri karıştırmak
Lakin; ölü ruhlara bir damla su olmakdı derdim
Kuraklıklarında CAN verdim

Ve birgün
Bir duvara çarptım
Dağıldım
Kırıldım
Kırıklarım üzerinde durmaya çalıştım
Çarptığım duvara her tırmanışımda
– ki bu benim onurumdu,
Vazgeçemezdim
Hep düşen oluyordum
– bu bana dayattığın onursuzluklardi,
Kabullenemezdim

Insanın insana olan zulmü, insana zuldü
Lakin; bunu anlatmak,
Ve bunu açığa çıkartmakta, bir o kadar elzemdi
Hakikat günyüzünü severdi

Bildim
Ve bildirdim
Kendine acıyanlar
Kendini acındıranlar
Yaşamak için
Yaşayanlar vardı
Ölmesini bilemediler…
Boyunlarında asılı duran
Değirmen taşları var hâlâ
Ve durmadan
Durmadan onuru öğütüyorlar.