- Isırgan Rüzgarlar - 07/02/2019
- #Suskunluğun 86. günü Leyla Güven - 01/02/2019
- Pençe - 01/02/2019
- Mayın Sessizliği - 06/01/2019
- Sen Susardın Ve Şehre Kar Yağardı - 05/01/2019
- Su sensin - 28/12/2018
- Kavuşma - 22/12/2018
- Kirpiklerinde üşürdü mısralarım - 14/12/2018
- Ölüme Yatırılmış Bedenler - 14/12/2018
- Hüzünlü Bir Sonbahar Şiiri - 09/12/2018
“Insanın ar damarının çatladığı an bu olsa gerek; yaşamın içinde kalmaya çalışırken, yaşamın dışına ittiği ötekini görememek…”
Neme lazımdı
Eşkıya künyeleri karıştırmak
Lakin; ölü ruhlara bir damla su olmakdı derdim
Kuraklıklarında CAN verdim
Ve birgün
Bir duvara çarptım
Dağıldım
Kırıldım
Kırıklarım üzerinde durmaya çalıştım
Çarptığım duvara her tırmanışımda
– ki bu benim onurumdu,
Vazgeçemezdim
Hep düşen oluyordum
– bu bana dayattığın onursuzluklardi,
Kabullenemezdim
Insanın insana olan zulmü, insana zuldü
Lakin; bunu anlatmak,
Ve bunu açığa çıkartmakta, bir o kadar elzemdi
Hakikat günyüzünü severdi
Bildim
Ve bildirdim
Kendine acıyanlar
Kendini acındıranlar
Yaşamak için
Yaşayanlar vardı
Ölmesini bilemediler…
Boyunlarında asılı duran
Değirmen taşları var hâlâ
Ve durmadan
Durmadan onuru öğütüyorlar.