Ben gerçeği gerçek olmayan bir zeminde buldum

Bu gece şehirde uykusuz.

Yıldızlar hâlâ uyanık .

Rüzgar, uzaklarda eğlenen gençlerin seslerini taşıyor kulaklarıma .

Bir de müzik sesi var.

Yüreğimin kıyılarına vuruyor.

Nedense içimi bir huzur kaplıyor,

Rüzgar tenimi okşarken;

Ağaçların yaprakları hışırdıyor

Kendimle baş başayım.

Kendimle yüz yüze oturuyorum.

Düşüncelerim dağınık,

Ve ben düşüncelerimi toparlamaya,

düşüncelerimi yakalamaya çalışıyorum.

Beceremiyordum

Sonra kendi hallerine bıraktım .

Bir sigara yakıyorum .

Ve yine her nedense gerçek ve tiyatroyla ilgili birşeyler düşüyor aklıma.

Gerçeği ve tiyatroyu düşünüyorum.

Kendimi düşünüyorum.

)Çocukken bir kaç tiyatro oyununda oynamıştım. Hatta bir tanesinide kendim yazmıştım.

O günden sonra hiç tiyatro oynamadım.

O günden sonra hiç tiyatroya gitmedim.(

Gerçeğin, gerçek olmayan biri tarafından aranması, var olmayanı varmış gibi göstermek; insanın gerçekle olan bu karmaşık ilişkisi, ilginç değil miydi?

Yaşamın sırrını her nedense bazen bir kitapta, bazen bir tiyatroda, bazende bir hikaye ya da bir masalda arıyoruz.

Sanırım yaşayamadıklarımızı görmek, onlara dokunmak, onları hissetmek, yaşadıklarımızı anlamamıza yardımcı oluyor ve yaşamın sırrınada cevap bulunmuş oluyordu.

Gerçeğin en saf ve duru yüzünü, gerçek olmayan zeminlerde buluyorduk.

Kendimle baş başayım.

Kendimle yüz yüze oturuyorum.

Düşüncelerim dağınık,

Ve ben düşüncelerimi toparlamaya,

Düşüncelerimi yakalamaya çalışıyorum

Beceremiyordum.

Sonra kendi hallerine bıraktım

Ben, gerçeğ;i gerçek olmayan bir zeminde buldum .

Ruhumu ikiye böldüler.

Ne paramparça oluyor,

Yokoluyordum.

Ne de tüm parçalar birleşiyor,

Bir bütün oluyordum .

Hava serin ve ben ürperiyorum…