- Zamanın dilencisi - 13/05/2020
- Onlar, namazlarını kendi içlerinde kılarlar - 08/05/2020
- Ve ben toprağa şiirler ekiyordum - 19/04/2020
- Zaman Kendi haznesinde dönüp duruyordu - 09/04/2020
- İnsan en çok vurulduğu yerden büyüyordu - 09/02/2020
- Erbane - 13/01/2020
- Sen gülünce… - 25/12/2019
- Şiir Ölürdü - 15/12/2019
- Kayıp alfabe - 16/11/2019
- Ben Yaralarımı Çok Öptüm - 13/11/2019
Kuş kadar canlarıyla; dünyanın yükünü kaldiranlara, ve hep çocuk kalanlara …
Bir sonbahar rüzgarında
Kirli bir şafakta
Bir sabah,
Onun adına karar verdiler
Yaşamı
Zamanı
Ve anılarını çaldılar
-Içimden birşeyler kopuyor
Terk ediyordu beni-
Sonrasi zemheri mevsimlerdi
Yasaklı düşler ikliminde
Sadece takvimler değişiyordu
Peki ya O?
O ne yapardı;
O’na sırtımızı döndüğümüz o günden beri?
Ben çocukluğumu çok sevdim
Gönlümde açık bir yara
O günlerden kalma
Peki ya O?
O da severmiydi?
Hiç bilemedim
Zamanın sarkacina hüznümü astım
Gülüşlerim kırıldı
Avuçlarıma karlar yağıyor
Ve artık
Avaz avaz bağırmak istiyorum :
Kanatlarımı istiyorum …
