Kuş kadar canlarıyla; dünyanın yükünü kaldiranlara, ve hep çocuk kalanlara …
Bir sonbahar rüzgarında
Kirli bir şafakta
Bir sabah,
Onun adına karar verdiler
Yaşamı
Zamanı
Ve anılarını çaldılar
-Içimden birşeyler kopuyor
Terk ediyordu beni-
Sonrasi zemheri mevsimlerdi
Yasaklı düşler ikliminde
Sadece takvimler değişiyordu
Peki ya O?
O ne yapardı;
O’na sırtımızı döndüğümüz o günden beri?
Ben çocukluğumu çok sevdim
Gönlümde açık bir yara
O günlerden kalma
Peki ya O?
O da severmiydi?
Hiç bilemedim
Zamanın sarkacina hüznümü astım
Gülüşlerim kırıldı
Avuçlarıma karlar yağıyor
Ve artık
Avaz avaz bağırmak istiyorum :
Kanatlarımı istiyorum …
Yazarımız
- Kuşca'da doğdu. Danimarka'da yaşamakta.
Son yazıları
Mehmet Gezen06/01/2025Ben
Mehmet Gezen16/11/2024Mevzu yokluğun
Kategori edilmemis08/09/2024Narîn
Mehmet Gezen24/04/2024Amara
