Dönüpte ölülerinize bakın

Hakikatten garip bir durum bu.

Bir garip toplum hallerindeyiz.

Halet-i ruhiyemiz pek bir yerinde değil.

Etrafımdaki onlarca insan ölme ve öldürmeden bahsediyor.

Ölümü kutsuyorlar.

Tepeden kaynar sular iniyor yüreğime.

Hangi ara ölüme bu kadar karaca sevdalandık?

Hangi ara çocuk masumiyetimizi yitirdik?

Hangi ara insanlığımızın bekâretinden olduk?

Hangi ara birbirimize kinlendik, düşmanca?

Nerede yitirdik,

nerede kaldı o toz konduramadığınız o adalet duygunuz?

Neyin karşılığında sattınız vicdanınızı?

Gözü yaşlı analardan dem vuruyor,

yetim çocuklardan,

beli bükülmüş,

kederli babalardan konuşuyoruz.

Ölümü ve öldürmeyi kutsarken anaların gözyaşları diniyor muydu?

Çocuklarımız çocuk oyunlarında mı kalıyorlardı?

Babalar dik duruyor,

yarınlara onurluca umutluca, bakıyorlar mıydı?

Ölümü kutsarken kendi dilimizle, kendi ellerimizle daha fazla ölüm, daha fazla yıkıma sebeb olmuyor muyduk?

Ne kadar çok yenildik kendimize.

Konuşmamız gereken zamanlarda sustuk.

Yanlış sevgilerle örselendi yüreklerimiz.

Dilimizde dolaşan aşk türküleri değil, ölüme ağıtlardır.

Kulaklarımız artık hiçbir müziği duymuyor.

Hayatla yapılan tüm anlaşmalarınızı yırtın.

Hayatı hesapsızca yaşamaya çalışın.

Hissettiğiniz gibi.

Dönüpte ölülerinize bakın.

Gözleriniz orada ne görüyor?

Yürekleriniz orada ne hissediyor?

Onların gördüklerini, onlarda görüyor musunuz?

Kendini yeniden doğurmanın acısını iliklerinize kadar tüm benliğinizle duyumsuyor musunuz?

Ve sancısını an be an çekiyor musunuz?

Aşka,

sevgi ve saygıya,

hoşgörü ve merhamete,

Adalet ve onura,

yarında ihtiyacımız olacak.