Içimiz Yana Yana

” Sen de gittin benden
Bir ben kalmış ben de”

Rivayet odur.
Neron daha güzel şiir yazmak için Roma’yı yakar.
Duyguların savrukluğundan,
Duyguların sınır tanımamazlığından, Duyguların yabanıl,
Savruk doğuşundan bihaber.
Içi yana yana,
Yüreği kana kana şiir yazdı mı bilinmez.
Ben şiiri küçümsemiyorum.
Duyguların da şiire rahim olduğuna inananlardanım.
Şiirin sihirli bir gücü olduğunu ve bu sihirli güce tutunanlardanım.
Bugün tarih mi tekerrür ediyor, yoksa biz mi tarihte tekerrür ediyoruz bilemiyorum, ama dünün Neronları bugün hâlâ Romaları yakıyorlar.
Hemde içleri yana yana !
Kimi daha güzel şiir yazmak için,
Kimi daha güzel bir şarki,
Türkü bestelemek için.
Kimiside birilerinden daha fazla milliyetçi olduğunu göstermek için, milliyetçilik duygularını yarıştırıyorlar.
Geride kim kalır, kim ipi göğüsler, nereye nasıl varırlar bilmiyorum .
Romaların her bir yakılışında bizimde yüreğimiz kanar, içimiz acır.
Ve her bir yangın alevlerinde bir ışık doğar, bir ses duyulur, bir el uzanır; karanlığın, alevlerin pençelerinden; barışı, onuru, kardeşliği ve özgürlüğü alır.
Içimiz yana yana .
Onların yanmaları yanmalarımızda kavruk kalıyordu.