Kırıldı işte
Yüreğimin kum saati
Ne eksilttiklerim kaldı ,
Ne de biriktirdiklerim
Ak göğsünde zehirli yüzüktür çocukluğum
Savrulurdu sokaklarına kum taneleri
Ve düne dair ,
Değişmeyen tek gerçek; gözlerin,
Ve hep bir daha
Bir daha yenilen ben.
Kendi hükmümü kendim veriyordum :
Git şimdi !
Zaman sensin; kıl onu
Lisan sende ; kurut
Mekan senin ; çöle vur
Bahanelerden, yol biriktirdin kendine
Maskelerden, kalabalıklar edindin
Penceresiz evler kurdun
Eşiklerinde pusular atılmış
Sığındığın her şey;
Mezarın oldu
Onu sev !
Onu sen kazdın !
Uzakları sevenden sakın !
Bulunurdu elbet
Üstüne eğilecek bir onursuz
Boğulu aynalara çizilen resim bu.
Kaç hançeri tutmuştu ellerin
Ve kaç bahara kış yatakları serdin
Kışı ürperten yüreğimde …
Yazarımız
- Kuşca'da doğdu. Danimarka'da yaşamakta.
Son yazıları
Mehmet Gezen06/01/2025Ben
Mehmet Gezen16/11/2024Mevzu yokluğun
Kategori edilmemis08/09/2024Narîn
Mehmet Gezen24/04/2024Amara
