Tanrının Gizli Alfabesi

Mehmet Gezen11/09/2017

0 2.217 1 dakika okuma süresi

Kendimizde gerçekleştirmeye cesaret edemediklerimizi ne diye yazardık ki…
Bu bir acizliğin, yetmezliğin dışa vurumu mu yoksa ikiyüzlülüğümüzün yazılı bir itirafı miydi?
Yaşadığımız, yaşamaya çalıştığımız herşey, bir bir hakikate ulaşmak içinse ; kendi kendimize cevap verebileceklerimizi neden başka yerlerde ararız?
Neden kendimiz olamıyoruz?
Kendi gerçekliliğimize olduğu gibi değilde neden istediğimiz gibi bakarız?
Öykünmenin bizi başkalaştirdiğini, yabancilaştirdiğini neden göremiyorduk, ya da görmek istemiyorduk? Kendi gerçekliliğimize olan bu korku neydi? Hakikat bizde, içimizde değil miydi? Çelişkilerimiz hakikati doğurmuyor muydu?
Hangi birimiz çelişkilerimizin üzerine yürüdü – bazen gerçeklerin tüm güzellikleri öldürdüğünü bildiğimiz halde- o kutsal anlam ve manaya ulaşmak için; hangi birimiz içimizdeki tüm güzellikleri teker teker yavaş yavaş öldürdü? Ve yine hangi birimiz bu gerçeği besledi de bundan beslendi; kendi gerçekliliğini oluştururken?
Hangi birimiz kendi gerçekliliğimize sırt çevirmedi ki..
Hangi birimiz yaşamımızın herhangi bir döneminde birer hırsız, birer yalancı, birer katil olmadı ki…
Kendi düşlerimizi kurarken başkalarının düşlerini öldürmedik mi?
Kendi hakikatimizi (!) oluştururken gerçekleri tersyüz etmedik mi ?
Kendi yaşamımız sözkonusu olurken; yaşamaya sımsıkı sarılıyorken başkalarının her nefes alışlarında onlara ölümün o soğuk yüzünü göstermiyor onlara ölümü soldurtmuyor muyduk?
Sözcüklerin ötesinde bir dil vardı.
Tanrının gizli bir alfabesi.
Bunu hangimiz bildi,hangimiz çözdü, hangimiz acıdı ?
Bu çocuk diliydi; hiç konuştunuz mu?
Siz, hiç çocuk oldunuz mu?
Ve yine siz, hiç çocuk kaldınız mı?
Hayata bir çocuğun gözleriyle; acısız ve çıkarsız baktınız mı?
Kendi iç dünyanıza, içinizdeki o devasa aynaya bakarak, kendi gerçeğinizi/gerçeğimizi bağıra bağıra haykırdınız mı hiç?
Geçmişin o kutsal gömüsüne, seslerden ve renklerden oluşan bu çocuk sessizliğine bir çocuğun elinden ve yüreğinden dokunmaya cesaretiniz var mı hâlâ?