Kendi gerçeklikleriyle yüzleşemeyenler, kendi gerçekliklerinden sürekli uzaklaşırlar. Uzaklaştıkları, kaçtıkları, kendi gerçeklikleridir. Sürekli bir diken, tedirginlik halleri vardır. Maskelerle gezerler. Kaçtıkları gerçekliklerini; bir vebal, bir günah olarak görürler. Acıyı bedenlerinde hissederler ama ,ruhlarında duyumsamazlar. Hatirlamak istemezler. Belleklerini yitirmişlerdir. Belleksiz cesetler gibi aramızda ruhsuzca dolaşırlar. Belleğin insanın özünü oluşturduğunu,özgürlükle buluşturduğunu, tarihinde geçmişte değil ;gelecekte aranilmasi gerektiğinden bihaberdirler. Günaha ve vebale sırt çevirir,
ama erdem edinmezler. Kaçışlarını mevcut durumu koruma, hareket alanlarını genişletme adına, kalkan olarak görürler.
Kendi ic dünyalarına duvarlar örerek, bu duvarların içinde özgür olduklarını düşünür ve bizide buna inandırmaya çalışırlar.
Kendimizi savunacaksak, varolmak neydi ki…
Şimdi anlıyor musun anne
Karnını neden tekmelediğimi
Ana rahminde tut
Doğurma beni
Yazarımız
- Kuşca'da doğdu. Danimarka'da yaşamakta.
Son yazıları
Kategori edilmemis08/09/2024Narîn
Mehmet Gezen24/04/2024Amara
Mehmet Gezen17/03/2024Halepçe- Mehmet Gezen18/09/2023Gözyaşlarımda ölüm hikayeleri
