Vefasız kalabalıklar

Yaşadığın bu hayat sadece senin hayatın değildir.

Başkalarının da hayatları var.

Ve sen, sadece bu hayatın bir parçasısın.

Ama sen sadece kendini bu hayatın efendisi sanıyorsun.

Çaldığın tüm düşlerde, kırdığın tüm gülüşlerde sen varsın. Aslında çalınan düşlerde, kırılan tüm gülüşlerde sana aitti.

Sen bunu görmedin.

Ve senin bunu görebilmen için de gözlerinin üzerindeki karanlık perdeyi kaldırmam gerekiyordu.

Ben karanlığını kaldırdım.

Ve sen ışıkla buluştun. Işığı kucakladın.

Hayat bir bütündü.

Ve sen sadece bu hayatın bir parçasısın.

Hayatı zamanda ve mekânda arama.

Hayat sonsuzdur.

Ve bu sonsuzlukta senin hayatın, hayatın sadece bir parçasıdır.

Hayat bir ırmağın akışındadır.

Hayatı değiştiremezsin.

Ama kendini değiştirebilirsin.

Kendine şekil verip, biçim alabilirsin.

Bu bir tercihti.

Yaşamı güzelleştirmek, yaşamı anlamlandırmak, yaşamı yaşanılır kılmak senin elinde.

Buna kudretin var.

Unutma !

Biriktirdiklerim dediğin herşey aslında kaybettiklerindir.

Kaybettiklerin herşey de biriktirdiklerindir.

Kim bilir, neleri kaybettin biriktirdiklerinde.

Belki onurunu, belki özünü, yani kendini.

Nelerden ödün verdin?

Nelerden vazgeçtin?

Kimbilir neleri biriktirdin kaybettiklerinde.

Belki de bir erdem, bir duruş, belkide kendini buldun

Belkide kalabalıkları terkettin

Uzaklara sevdalandın kimbilir

***

Vefasız kalabalıkların alkışını duymak için onurlarından vazgeçenler, bilmelidirler ki ; kendileri yok olup gittiklerinde, vefasız kalabalıklar kendilerine başka onursuzlar bulacaklardi. Ve acıları ve sadakatsizlikleri gene bize kalacaktı.