“Insanın ar damarının çatladığı an bu olsa gerek; yaşamın içinde kalmaya çalışırken, yaşamın dışına ittiği ötekini görememek…”
Neme lazımdı
Eşkıya künyeleri karıştırmak
Lakin; ölü ruhlara bir damla su olmakdı derdim
Kuraklıklarında CAN verdim
Ve birgün
Bir duvara çarptım
Dağıldım
Kırıldım
Kırıklarım üzerinde durmaya çalıştım
Çarptığım duvara her tırmanışımda
– ki bu benim onurumdu,
Vazgeçemezdim
Hep düşen oluyordum
– bu bana dayattığın onursuzluklardi,
Kabullenemezdim
Insanın insana olan zulmü, insana zuldü
Lakin; bunu anlatmak,
Ve bunu açığa çıkartmakta, bir o kadar elzemdi
Hakikat günyüzünü severdi
Bildim
Ve bildirdim
Kendine acıyanlar
Kendini acındıranlar
Yaşamak için
Yaşayanlar vardı
Ölmesini bilemediler…
Boyunlarında asılı duran
Değirmen taşları var hâlâ
Ve durmadan
Durmadan onuru öğütüyorlar.
Yazarımız
- Kuşca'da doğdu. Danimarka'da yaşamakta.
Son yazıları
Mehmet Gezen16/11/2024Mevzu yokluğun
Kategori edilmemis08/09/2024Narîn
Mehmet Gezen24/04/2024Amara
Mehmet Gezen17/03/2024Halepçe
