- Bir ömrün seyir defterinden - 02/04/2021
- Zamanda kaldım, zamana tutundum - 23/02/2021
- Sen gidiyordun, ben çocuk oluyordum - 09/02/2021
- Ben seni en yoksul halimle sevdim - 02/02/2021
- Zamanın mavi şarkıları - 10/01/2021
- Roboski - 02/01/2021
- Ay Dilenenler - 25/12/2020
- Çöl - 06/12/2020
- Teşi - 14/11/2020
- Kırıldı bıraktığın tüm aynalar, kırılmış tüm zamanlar gibi… - 25/10/2020
Artık hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağını ruhumun en karanlık dehlizlerinde bile hissedebiliyordum.
Ne toprağın kokusu,
Ne deniz suyunun berraklığı,
Ne de gökyüzünün maviliği
Ruhumdaki tedirginliğin kıpırtılarını dindirebiliyordu.
Geriye dönemediğim gibi, ileriye doğru adım atma takati ve cesaretini de gösteremiyordum.
Bu da bana korku veriyordu.
Ve ben korkuyordum.
Geçmiş ile gelecek arasında karanlık bir noktayım.
Titrek bir kandilin ışığında, avuçlarımdan dökülen kum taneleriydi zaman.
Ruhumun memleketinde
Geçmişe dâir belleğimde hiçbir kırıntı yok.
Geleceğe dair hiçbir şeyi büyütemiyorum.
Ben, ilk ben değildim.
Bu bir kopuşdu.
Ve ben, ikinci ben’e çok ama çok yabancıydım.
