- … avuçlarımdan dökülen kum taneleriydi zaman - 07/06/2020
- Zamanın dilencisi - 13/05/2020
- Onlar, namazlarını kendi içlerinde kılarlar - 08/05/2020
- Ve ben toprağa şiirler ekiyordum - 19/04/2020
- Zaman Kendi haznesinde dönüp duruyordu - 09/04/2020
- İnsan en çok vurulduğu yerden büyüyordu - 09/02/2020
- Erbane - 13/01/2020
- Sen gülünce… - 25/12/2019
- Şiir Ölürdü - 15/12/2019
- Kayıp alfabe - 16/11/2019
Artık hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağını ruhumun en karanlık dehlizlerinde bile hissedebiliyordum.
Ne toprağın kokusu,
Ne deniz suyunun berraklığı,
Ne de gökyüzünün maviliği
Ruhumdaki tedirginliğin kıpırtılarını dindirebiliyordu.
Geriye dönemediğim gibi, ileriye doğru adım atma takati ve cesaretini de gösteremiyordum.
Bu da bana korku veriyordu.
Ve ben korkuyordum.
Geçmiş ile gelecek arasında karanlık bir noktayım.
Titrek bir kandilin ışığında, avuçlarımdan dökülen kum taneleriydi zaman.
Ruhumun memleketinde
Geçmişe dâir belleğimde hiçbir kırıntı yok.
Geleceğe dair hiçbir şeyi büyütemiyorum.
Ben, ilk ben değildim.
Bu bir kopuşdu.
Ve ben, ikinci ben’e çok ama çok yabancıydım.
