Güneş yeni yeni kendisini doğuruyordu.
Ilık bir rüzgar esintisi yüzümü okşuyor.
Çiy damlacıkları düşmüştü; sararmaya yüz tutmuş otların.
Dumanı üzerinde, toprak yeni bir güne uyanıyordu.
Içimdeki sokaklarda yürüyordum.
O kadar tanıdık
O kadar bildik
Bir o kadar da karanlıktı küçelerim
Ne kadar çok kalabalıklar biriktirmişim
Ne kadar çok ölü taşımışım içimdeki sokaklardan
Kapılardan giriyorum
Kapılardan çıkıyorum
Belimde asılı duran anahtar çocukluğum
Bir zamanlar içimdeki sokaklarda
Lampa ışığında
Bir kadın masallar anlatırdı
Biraz yoksul
Biraz hüzünlü
Biraz da kırgın
Avuçlarından dökülen kum taneleriydi zaman
Durup beklemeye
Geri dönmelere vakti olmadı
Geriye biraz yoksulluk
Biraz hüzün
Biraz da kırgınlık kaldı
Yazarımız
- Kuşca'da doğdu. Danimarka'da yaşamakta.
Son yazıları
Mehmet Gezen06/01/2025Ben
Mehmet Gezen16/11/2024Mevzu yokluğun
Kategori edilmemis08/09/2024Narîn
Mehmet Gezen24/04/2024Amara
