Ben Doğuyum

Mehmet Gezen05/11/2017

0 1.536 1 dakika okuma süresi

Birileri ardımdan izler bıraktığımı sanıyordu
Oysa ben, ileriye izler düşüyordum ; sözcüklerimle,
Durduğum
Doğduğum yerde
Ben doğuluyum
Kabullenir ve inanırım
Işığı sever, gölgesine baglanirim
Ömrünü büyütecek ,
Nice hayatlardan yalnizliklarim var
Yaşama ,aşka ve kavgaya dair;
Türkülerim ve ağıtlarım var
Yüreğimde kaç kelebeğe yurt verdim
Saymadim
Acı veren kalabalıklar,
Yüreğimi mesken tutardı
Kaç çocuk
Hayatına boşluk olarak ekledi beni
Bilmiyorum

Ben, kavgası verilemeyen sevdaların onuru oldum

Sözün ve sesin hükmünü yitirmediği bir zamandim
Uzakları sevdim
Çocuk Günahların suç sayılmadığı zamanlar yasadim
Eşiklerde durdum
Sokakları sevdim;
Çocuklar oyun oynasin diye
Cam kadar kırılgan,
Ve kader kadar hassas
Iki kirpik arasında
Zamanlar ördüm
Gövdeleriyle konuşan
Gövdeleriyle gülen yüzler gördüm

Sanmasınlar ki
Onursuzdum !

Bağdat sokaklarında Hallac-ı Manzur ,
Roma sokaklarında Bruno’nun külleri oldum
Arap çöllerinde, hançerlenmiş Mecnun yarasi
Kurdistanda, Mem u Zin’in mezardaki yüzüğü oldum
Yusuf’un kuyusu kalbinde idi…
Yetişkin utançlarin boğduğu bir çocuğun masumiyetiyim

Ben, dayatılan onursuzluklarin kanayan vicdani oldum

Ben doğuyum
Ben doğuluyum
Aşkla yoğruldu hamurum
Artık yoruldum
Yüküm ağırdı:
Içimde insan taşıyordum…