Bazı doğumlar ölümle başlardı

Mehmet Gezen02/08/2021

0 662 1 dakika okuma süresi

“Nazdar Mohammed’e ve geride kahkahalarını bırakıp giden tüm sevdiklerime…”

Bazı ölümler vardır; kolay söylenir, tez unutulur.
Ve bazı ölümler vardır; konduramazsınız. Nefesiniz kesilir, soluksuz kalırsınız.
Kelimeler boğazınıza dizilir, düğüm düğüm.
Çözemezsiniz.
Yutkunamazsınız.
Susarsınız.
Sustukça, içinizde uçurumlar oluşur.
Siz bu uçurumları doldurmaya çalıştıkça, içinizdeki uçurumlar derinleşir; geçip giden zamana inat.

Hatıralara sarılırsınız.

Ölüm, yaşamı tanımlıyordu.
Kişinin ölümü ise, kişinin yaşamını tanımlıyordu.

O çok ağladı.
Doğarken ağladı.
Yaşarken ağladı.
Ölürken de ağladı.
Ağlıyordu, çünkü gülmesini biliyordu.
Gülmesini bilenler ağlardı.
” Bu hayata biraz da kahkaha gerekir ” diyordu.
Onu bir ağacın gölgesine götürdüler.
Elleri ve ayakları bağlıydı.
Üstü başı perişandı.
Utandı.
Gözleri yaşlarla doldu.
Aylardan temmuzdu.
Sarı sıcaklardı.
Sonra ılık bir rüzgar saçlarını okşadı.
Kızları düştü aklına.
Gülümsedi.
” Gülmek haramdır ” diyordu cellatları.
O kahkahalar atıyordu.
Onlar kahkahalarını kurşuna diziyorlardı.