Mavi yalnızlığım

Hayatta öyle anlar vardır ki; birgün gelir elindeki herşeyi, onurunu korumak, düşlerini büyütmek için bir kenara bırakırsın. Işte o an yaşamın bazen basitleştiği sadeleştiği, berraklaştığı, bazende karmaşıklaştığı, güçleştiği, belirsizleştiği duygu ve düşüncelerin derinleştiği, çarpışıldığı an’dır.

Ilkin her şeye, her yere ve herkeslere hatta kendine yabancılaşırsın. Olup bitene bakar anlamaya adlandırmaya çalışırsın. Her şeyden ve herkeslerden hatta kendinden kaçarsın.

Ve artık hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağını derinden duyumsarsın.

Derin bir yalnızlık, yoğun bir keder yumağında kaybolup gidersin.

Hayatta öyle anlar vardır ki; birgün gelir elindeki herşeyi onurunu korumak,düşlerini büyütmek için bir kenara bırakırsın. Maskeli yüzleri, samimiyetsiz soğuk gülüşleri,beyninin içinde küflenmiş,yüreğini zehirlemiş, pespaye ilişkileri sorgularsın. Hiçbir şeyin olduğu gibi görünmediğini ve yine hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını öğrenirsin.

Hayatta öyle anlar vardır ki birgün gelir elindeki herşeyi onurunu korumak,düşlerini büyütmek için bir kenara bırakırsın. Karanlıklarla örttüğün yürek pencerelerinden ışık huzmelerinin sızdığını görürsün. Ve bu ışık huzmelerinin karanlıkta aydınlattığı; karanlığın derinliğine dokunursun.

Dokundukça, içine mavi yağmurlar yağdırırsın. Maviye bulanırsın. Islandıkça, ellerin maviye bulanır. Gözlerin maviye bulanır. Içine ördükleri duvar taşlarını bir kayayı parçalar gibi balyozla parçalarsın. Kendine yürürsün. Onların duvarları gri kalırdı. Sen, durmadan maviye bulanırdın. Çünkü; senin duvarların yoktu . Özgürlük gibi,aşk gibi,umut gibi…