” Ve giderken boynumuza asılı levhalar bırakıyordu Deniz ”
Bir gün apansız çıkıp geldin
Hiç bilmediğim bir zamanda
Hiç tanımadığım bir mekanda
Kör kuyuların karanlıklarından aydınlığa ulaşmaya çalışan bir kelebeğin telaşında
Durmadan kanat çırpıyordun
Durmadan kanat çırpıyordun
Ve ben kanatlarına tutunmaya çalışıyordum
Sonra ellerimi tuttun
Iki ırmak arası bir yerdeydik
Çiçekli tarlalar boyunca yürüdük
Yağmur yağıyordu
Yanımızdan mor yazmalı, beyaz tülbentli kadınlar geçip gidiyordu
Hiç bitmedi dedin
Hiç bitmedi
Bir masal kadar uzun
Bir şiir gibi soluklu
Zamanı kucağımda taşıdım
Kirpiklerimde ateşi saklıyorum
Avuçlarımda yıldızlar var
Kayıp cennetin çiçeklerini topluyorum
Ondandır yüzümdeki yaralar
Ondandır
Ellerimin yanık kokusu
Bana coçukluğumu anlat
Bir dağ kavminin dilinde
Içinde sen ben
Sarı beyaz papatyalar olsun
Başladığım yerden başlamalısın
Beni aradığın yolda bulacaksın
Unutma !
Yitirdiğin yerde yeniden doğacaksın
Yazarımız
- Kuşca'da doğdu. Danimarka'da yaşamakta.
Son yazıları
Mehmet Gezen16/11/2024Mevzu yokluğun
Kategori edilmemis08/09/2024Narîn
Mehmet Gezen24/04/2024Amara
Mehmet Gezen17/03/2024Halepçe
