Yaşam bir rüyaydı, biz uyan(dırıl)dık

Ve yerle gök ayrıldı.

Sular çekildi, denizin dibindeki kayalar yükseldi. Dağlar yerinden kalkarcasına adımlarını atmaya yeltenirken; yer sarsılıyor, gök gürültüsü şimşeklere karışıyordu. Gövdeleri çatlamış ,gövdeleri yarılmış ağaçlar ve çalılar, yaşlı ihtiyarlar gibi yürümeye başlıyor, insan çığlıkları hayvan uğuldularına karışırken sudaki hayvanlar karaya vuruyor, gökteki hayvanlar suya düşüyor, karadaki hayvanlarda yeraltındaki karanlığa gömülüp yitiyorlardı. Kapılar kapanıyor kapılar açılıyordu. Ve insan bu kapılardan geçiyordu. Öfkelenen tanrılar gökyüzüne yerleşirken tanrı ve insan arasındaki uçurumda derinleşiyordu.

Ve insan yeryüzündeki tanrıyı unutup gökyüzünde medet bekliyordu.

Yasam bir ruyaydi ve biz uyandik; öldük ve öldürdük.

Ihanet ve ölüm, hiç bir zaman göze gelmiyor, ihanet ve ölüme nazar değmiyordu.

Ve hiç bir kılıç boynumuzda körelmiyordu.

Ihanet, karnımızda taşıdığımız ve her bir öfkede doğurduğumuz bir hançerdi.

Her bir ölümde kendimi görüyor

Ve her bir ölümde ölen BEN oluyordum.

Uzaklara dalıyorum

Akıp giden bir ömre bakar gibi

Dilini bilmediğim

Arami bir sureyi okur gibi

Karanlık kuyuların boşluğunda

Yusuf gibi

Uzaklardaki yaylalardan çağırıyorlar

Çıplak ayaklarımla dikenli yollarında dolaşıyor

Toprağına basıyordum

Ellerimle harabe duvarlara dokunuyorum

Ellerim yanıyor

Yüzüm kanıyordu

Bir el, hafiften sol yanağıma dokunuyor

Kanlı yüzümü dönüyorum

Rüyalarımın müdavimi

Zamanın kadim kadin kuyumcusu

Öyle mağrur

Öyle masum

Başında beyaz tülbenti, her iki yana açılmış

Beline bagladigi puşide taşlar vardi

Ölümün ağırlığını

Ihanetin soğukluğunu duyumsar gibi duruyordu

Ben, bir çocuk gibi ağlıyordum

Hiç konuşmadık

Yanmış ellerimi tuttu

Gözleri bir şeyler söyler gibiydi

Anladım dedim belli belirsiz bir sesle

Sonra

Sonrasında yürüdük

Ilk defa konuşuyordu:

” Ey çocuk

Seni bir nehir gibi,

Seni bir nehir gibi seviyorum

Duru ve mavi… “