İlk taşı günahsız olanınız atsın

Mehmet Gezen30/11/2017

0 2.176 1 dakika okuma süresi

” Kuvvetlisin ama kuvvetin hak degil”

Ve Tanrı kendi suretinden suretler yarattı. Adını insan koydu. Ekin ekip biçsin,toprağı işlesin,soy sürsün dedi. Ve insan kendinden acılar yarattı. Sonrada oturup; acılarına şiirler yazdı, gözyaşları akıttı, ağıtlar yaktı…

Körlerin ve sağırların birbirlerini ağırladığı meclislerde bu dar-ı dünyada hayatlarının hiç bir dönemlerinde ateş olamamışların kendilerini küllerinden yarattıklarını ve küle dönmüşlere ateşi hatırlatmaları ne kadarda hazin bir durumdu.

Kendi yaşam gerekçelerini başkalarının yok oluşlarında gören nokta kadar menfaat için virgül kadar eğilen ben buralara tırnaklarımla kazıyarak geldim diyen ve o tırnaklarının arasındaki bir parça kiri göremeyen maskeli tanrılardı aslında. Gerçeğe elbise dikmekte maharetli birer terzi, oynadıkları oyunlarda kırk yıllık değme tiyatrocudurlar. Sanırsın omuzlarında güneşi taşıyorlar.

Ne söyledikleri değil, neyi; nasıl yaşadıklarıydı asl olan. Dürüst olsalardı yol aldırabilirlerdi.

Ve Tanrı olgun bir başak gibi eğildi. Insana baktı. Insanda açgözlülüğü ve ihaneti gördü. Sonrada oturup yarattığına ağladı. Yaratılan hiç ama hiç oralı olmadı. Insanın acıları kendindeydi. Insanın acıları kendineydi. Insan insan olmanın daha bilincinde değildi.

Yaşamı sadece soluk alıp vermek zannedip yaşamın zorluklarına karşı onurlu bir duruş sergilemeden kendilerini yaşamın merkezine koyanlar kendini günahsız ötekini ise taşlanmayı haketmiş bir günahkâr olarak görenler ne zaman kendi sokaklarına bakacaklar, ne zaman kendi iç aynalarında kendilerini göreceklerdi? Iradelerini, vicdanlarını günahla zincire vuranlar ne zaman kral çıplak diye bağıracaklardı?

Sahi, kral çıplak diye bağıran kimdi?

Bir günahsız çocuk…

Kendi iç dünyalarınızda kurduğunuz recm meydanlarında, iktidar şölenlerinde, ateşe ilk attığınız yüzlere iyice bakın. Ve sonrada ilk taşı günahsız olanınız atsın.

Gerçeklerde yalanlar gibi kaypaktı. Ikisi de acıtıyordu…