Neredemiyim?

Bazen ani bir duygu kaplar insanin icini, zamandan ve mekandan uzaklasip gitmek ister insan, yüreginin cagrildigi yere. Kiminle konusursan, dertlesirsen yabanci gelir tüm anlatilanlar, zevksiz ve umutsuz gelir her sey ve neden diye soramazsin bile, cünkü olanlarin hepsi tamamen normal yasam bicimi olarak algilanir. Yüreginin cagrildigi yere bakarsin, güc ve yetmezliklerini gördükce dahada ürkersin ve ben neredeyim neden böyleyim diye düsünürsün. Yüregini bir dostuna acarsin belki dahada yüreklenirim diye ama bakarsinki, yasamin meskuliyeti onuda sarmalamis ve dönen yeldegirmenin disinda kalan gene sensin diye düsünürsün, ve tanrim nedir bu diye kendi kendine yüklenirsin. Yüklendikce yasamin zorlugunu, insanlarin bencilligini ve ben merkezciligini görür ve ürkersin hayat gercekten bumudur dersin.

Icini yakan ve saran bu düsünceler, sen digerleri gibi olmadigin sürece seni farklilastirir. Bu farklilasma seni, yüreginin derinliklerinde yalnizlasmaya götürür. Eger bunu, ögrenmeyi ve bilgiyi esas alarak yapiyorsan, o zaman icini hos bir duygu kaplar. Ne olursa olsun her zaman umudun dürüstlügün olacagina dair bir kaniya varirsin.Ve bu kani senin her zaman umutlu olmana yol acar.
Kendisine hic bir zararin dokunmadigi halde seni sevmeyen insanlarin neden var oldugunu, bu umuda sarilarak gecistirirsin. Sonucta tüm insanlarin bir olduguna, aralarindaki farkin kendisine ve toplumuna karsi olan sorumlu ve sorumsuz davranislaridir. Insanin dogruyu mutlaka bulacagina olan inancin, senin böyle kalmani israrli kiliyor. Yüreginin cagrildigi yöne bakarsin dostlugu, dürüstlügü ve yalinligi orada görürsün. Neden oraya varamadigini, orada olmadigini kendine sorarsin ve soru icerisinde debelenip durursun. Bir süre sonra, yasamin her alani ve mekani bir mücadele sahasidir deyip bildigin o dogruda yasamaya calisirsin. Böylelikle icindeki gelecege olan umudunu her zaman korursun. Korudukca güzellesir ve umudun sahibi olursun.Yasadigin alani, yüreginin cagrildigi yerin umuduna cevirirsin.